BabskieSprawy.pl forum dla kobiet

Witam Was wszystkie:) Od kilku dni mam pewien problem. Minął już rok od kiedy znam mojego chłopaka, a niedługo minie rok od kiedy "formalnie" jesteśmy razem. Studiujemy w tym samym mieście, przez co spędzaliśmy ze sobą bardzo dużo czasu w ciągu roku akademickiego. W lipcu on wyjechał na cały miesiąc do pracy. Bardzo za sobą tęskniliśmy, ale bylismy w stałym kontakcie, dzwoniliśmy do siebie codziennie wieczorem, w ciągu dnia wysyłaliśmy smsy. Kiedy wrócił byłam bardzo szczęśliwa. Spędziliśmy razem weekend i było cudownie. A potem jakby zaczęło się coś psuć. Po powrocie do domu miał trochę zajęć, a mi zaczęło się wydawać, że nie ma dla mnie czasu. Miałam straszne wahania nastrojów, od wściekłości po rozpacz lub euforie. Parę razy byłam dla niego niemiła, ale kiedy sobie to uświadomiłam - przeprosiłam. Tydzień po jego powrocie pojechaliśmy na wakacje. Mało mieliśmy chwil sam na sam, bo było tez spore grono znajomych. Kilka razy próbowałam go zagadnąć czy coś się stało, ale mówił, że mi się wydaje. Wszystko wskazywało na to, że jest ok. Kiedy wróciliśmy, wieczorem napisałam smsa do niego i zapytałam czy coś się między nami zmieniło od naszego ostatniego wspólnego weekendu,czy mnie mniej kocha. Odpisał z uśmiechem ze pogadamy o tym. A ja wpadłam w histerię, próbowałam go namówić żeby mi coś więcej napisał albo zadzwonił i powiedział w czym rzecz. On jednak twierdzi, że nie chce tego załatwiać przez telefon, że wystarczy,że sobie porozmawiamy i tyle, jednocześnie mnie uspokaja, że nie mam się czym martwić, że mam się nie zadręczać. Chcę z nim porozmawiać, ale on ciągle nie wie kiedy się spotkamy, nie mieszkamy bardzo blisko siebie i stąd wynika trudność, poza tym każde z nas ma jakieś obowiązki. Trwam w takim zawieszeniu od poniedziałku. Mam wrażenie, że on zobojętniał, że już mu tak nie zależy jak choćby dwa tygodnie temu. Zdecydowanie się mniej odzywa, mówi, że mnie kocha tylko wtedy gdy go o to zapytam, nie jest tak czuły jak kiedyś. Z drugiej jednak strony, czy możliwe jest, żeby ktoś przestał kogoś kochać tak z dnia na dzień? Może są to moje fanaberie, może sobie wmawiam różne rzeczy i wyolbrzymiam problemy, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu że dzieje się coś złego. Jest mi przykro, ale staram się nic nie mówić, żeby nie pogorszyć sprawy. Czy myślicie, że to moja wina? Spójrzcie na to obiektywnie i powiedzcie co o tym myślicie.

Po pierwsze nie zadręczaj się tak. Z biegiem czasu gdy jest się długo razem pojawia się taki moment gdy przechodzi się do codzienności. Jeśli sam mówi Ci, że nie masz się czym martwić to tak jest. Wiesz faceci są na pozór bardzo łatwymi istotami do interpretacji i uwierz mi, że nigdy nie powie Ci co go gryzie tacy już są. Wolą swoje zmartwienia trzymać niż o tym mówić głośno bo wtedy pokazują jak są słabi, znasz faceta który przyznałby się do słabości bo ja nie;)Może ma chwilowy kryzys upora się z tym i będzie spoko. Dobra rada dla Ciebie nie nalegaj,żeby powiedział Ci co go gryzie, jeśli będzie chciał pogadać to sam poprosi bo może wyniknąć z tego jakaś nieprzyjemna sytuacja i po co?:) Kochana nigdy nie myśl, że jeśli coś się dzieje to od razu Twoja wina!!!TAK NIE JEST PAMIĘTAJ. Jak mówi, że kocha to uwierz w to i główka do góry;)


Ps. Daj znać jak się sprawy mają;*

Dzięki za słowa otuchy:* Wczoraj zauważyłam lekką poprawę,więcej się odzywał, interesował. Może rzeczywiście niepotrzebnie się zadręczam. Ale uspokoję się w pełni, jak się spotkamy, porozmawiamy i wszystko wyjaśnimy. Mam tylko nadzieję, że kiedy mówi, że mam się nie martwić, to nie mówi tego tylko dla pozoru. Z drugiej strony sam ostatnio przyznał, że sprawa nie jest tak bardzo nagląca. Chyba powinnam mu zaufać i wierzyć w to co mówi, a nie zakładać najgorsze scenariusze.

Pewnie że tak nic nie da to, że będziesz się zadręczała. Wpędzisz się tylko w jakąś chorobę i po co Ci to?;>

Wydawało mi się, że jest jakaś poprawa. Rozmawiamy ze sobą, piszemy, ale gdy tylko zaczynam wkraczać na temat "my i nasze relacje". On od razu ucina dyskusje i z góry mówi, że i tak mi nic nie powie przez telefon. Co rzecz jasna rozumiem. Sęk w tym, że do rozmowy w cztery oczy jest dalej niż bliżej. Znowu się to odwlekło, bo w tym tygodniu nie da rady się spotkać. Nie wiem jak mam mu wytłumaczyć, że mi jest bardzo ciężko w takim stanie zawieszenia, muszę udawać, że się z tym godzę, choć wcale tak nie jest. Boli mnie, że osobie, która jest mi najbliższa, która do tej pory była mi największą podporą nie mogę powiedzieć tego co czuję i myślę...wczoraj rozmawialiśmy i w żartach rzuciłam, że wcale nie jestem pewna czy mnie kocha, usłyszałam na to, że on niczego nie jest pewien i ze trzeba sie pogodzić z tym, że w życiu nie ma nic pewnego. Kiedy napisałam, że to wcale nie jest śmieszne, napisał, że owszem jest. Nie wiem jak może sobie robić z takich rzeczy żarty, żarty z moich uczuć. No chyba, ze to wcale nie był żart, a ucieczka przed powiedzeniem wprost: NIE KOCHAM CIE albo NIE KOCHAM CIE TAK JAK KIEDYS...

Hmm możliwe, że nie ma odwagi przyznać się do tego że sam nie wie czego tak naprawdę chce. Kurcze musisz czuć się okropnie ale pamiętaj, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście;) Głowa do góry i nie daj się! Niech on w końcu się zdecyduje na jakiś krok bo tak już dłużej nie wytrzymasz. Wiesz tak szczerze Ci powiem, że dziwne jest to że tak rzadko się spotykacie:( Bo jak macie tworzyć normalną parę, która się wspiera, robi ze sobą wiele ciekawych rzeczy razem podejmuje decyzje na różne tematy. Wiele tracicie naprawdę:(

Spędzaliśmy ze sobą naprawdę dużo czasu w ciągu roku akademickiego. Praktycznie widywaliśmy się codziennie. Inaczej jest w wakacje. Jak już mówiłam przez lipiec był w pracy, a potem byliśmy na wspólnym wyjeździe. I od tamtego czasu go nie widziałam. W niedzielę miną dwa tygodnie:( On ma hobby, które go bardzo pochłania, a ja nie mogę mu cały czas towarzyszyć, bo mam też swoje obowiązki, chociażby pracę...nie wiem jak mam nim wstrząsnąć, żeby dotarło jak mi źle...

Na szczęście dla Ciebie wakacje niedługo się kończą więc może wszystko wróci do normy:) Póki co jeśli nie możecie się spotykać to może chociaż spróbujcie nadrabiać to telefonami smsami... wiem,że to nie to samo ale lepszy rydz niż nic prawda?:)A myślę, że wszystko się wyjaśni w najbliższym czasie:)

No więc, niestety tak jest, że facet nigdy się nie otworzy do końca.. Teoretycznie nic się nie stało, ale coś nie gra bo to widać po zachowaniu.. A więc na bank coś się wydarzyło.. Może kogoś poznał.. albo będąc gdzieś daleko nie tęsknił tak naprawdę i w zderzeniu z Tobą z rzeczywistością stwierdził że chce być sam. A że ciężko jest mu o tym Tobie powiedzieć, to woli unikać i czeka aż może sama się domyślisz. Wiem, ze to co napisałam to nie jest to co chciałabyś usłyszeć, ale pisze to troszkę po wnioskach wyciągniętych z dawnych lat.. Wiadomo że może wcale tak nie jest.. Ale ja miałam podobną sytuację i to właśnie tak mniej więcej wyglądało.. W każdym razie powodzenia życzę!!!!

Mój chłopak w końcu wyznał o co chodzi. Powiedział z czym ma problem, oczywiście nie mogę Wam tutaj tego konkretnie napisać. Sam przyznał, że ma kłopot sam ze sobą, że sie troche pogubił i to ma wpływ na wszystko, wiele rzeczy psuje, przede wszystkim nasze relacje. Po tym co mi wyznał, okazałam mu zrozumienie, powiedziałam, że juz nie musi sie tym zadręczać, bo ja już wszystko rozumiem. On jednak twierdzi, że nie potrafi o tym nie myśleć, że boi się że sobie z tym nie poradzi, mówi, że stara się żeby wszystko było jak wcześniej, ale nie zawsze mu wychodzi. Wydaje mi się, że za dużo już to analizuje, wiemy już co było nie tak i dla mnie oczywiste jest, że teraz trzeba to naprawiać. Według mnie już powinno mu ulżyć, po tym jak się wygadał, a ja zrozumiałam. No ale to jest facet i pewnie on myśli zupełnie coś innego, powtarza, że przez to wszystko czuje się wobec mnie śmiesznie. Będę próbowała mu pomóc i wspierać dalej, żeby mu coś głupiego do głowy nie przyszło. Chcę mu pokazać, że wszystko uda się przetrwać, a nasz związek jest naprawdę czymś bardzo wartościowym. Muszę tylko pomyśleć jak to zrobić, obudzić w nim dawną czułość i zabić poczucie winy...

Fajnie, że wszystko sobie już wyjaśniliście:)
Pamiętajcie, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście. Skoro bardzo Wam na sobie zależy, to na pewno się wszystko ułoży:)
Wyrzuty sumienia itp. rzeczy, po pewnym czasie mijają. Nie warto rozpamiętywać przeszłości, powinniście tak starać się żyć, żebyście nie ranili się nawzajem:)
Często po takim czasie bycia ze sobą, są "małe" kryzysy - to nic nowego. Sama wiem to po sobie.
Zobaczysz wszystko się ułoży:)
Cieszcie się każdym dniem bycia ze sobą:)

P.S
Życzę powodzenia:):*