BabskieSprawy.pl forum dla kobiet

Witajcie Kochane Mamy:) Od dłuższego czasu zastanawiam się nad swoją przyszłością i nie wiem w którą stronę pójść. Mam 28 lat, 2 letniego synka, obecnie kończę studia (ostatni rok mgr) z lekkim opóźnieniem (z powodu narodzin dziecka). Teraz nie wiem co dalej? Czy za rok po studiach dać małego do przedszkola, iść do pracy i odżyć, zadbać o siebie, o życie towarzyskie itd, czy skończyć studia i postarać się o rodzeństwo dla synka, zostać te kilka lat dlużej w domu, a po odchowaniu dzieci spokojnie zająć się pracą. Sama już nie wiem, z jednej strony chcę już "wyjść z domu" a z drugiej pragnę drugiego dziecka. Dodam że mąż ma stabilną sytuację w pracy, mamy własny dom (spadek), mąż też bardzo dużo mi pomaga i w domu i przy dziecku. Patrząc na to co się dzieje na rynku pracy, na wysokość pensji w moim regionie to właściwie pójście do pracy za najniższą krajową daje satysfakcję, ale nie finansową, bo zarobiłabym tak naprawdę na pokrycie kosztów przedszkola, leki dla dziecka, ewentualnie opiekunkę (w razie w) i koszty związane z pracą (dojazd, ubrania itp.) Jak pomyslę, że po prawie 10 godzinach poza domem (z dojazdem, dojściem) wracam do domu i w domu czeka mnie drugi etat; gotowanie, sprzątanie, pranie itd. to myślę że nie dałabym rady. Wiadomo mąż pomoże ale na moje przekleństwo jestem perfekcjonistką która musi mieć wszystko idealnie i wiem że byle kubek doprowadzałby mnie do szału. Z drugiej strony opieka nad dwójką jakby nie było małych dzieci też jest wyczerpująca. Dodam jeszcze że mój tata nie żyje, mama jest ciężko chora, a teściowie są bardzo zapracowani i nie mam żadnej pomocy kiedy mąż jest w pracy (pracuje różnie, w zależności jak mu służba wypadnie). Bywa tak że ma służbe 48h, albo normalnie po 8h, czasem 24h. Nie wiem co robić, a czas leci. Nie mam żadnych sióstr, kuzynek, ciotek które by mi pomogły, chociażby swoją obecnością. Z jednej strony lgnę do ludzi po długim okresie siedzenia w domu a z drugiej strony chcę mieć drugie dziecko. Nie chcę iść do pracy żeby po roku wrócić do pieluch. Co mi radzicie? Chętnie posłucham rad doświadczonych kobiet, które z życia wiedzą jakie są plusy i minusy każdej opcji. Pozdrawiam:)

Powinnaś zrobić tak, żeby być zadowoloną. Zadowolona z życia mama jest najważniejsza. Ja sobie nie wyobrażałam powrotu do pracy po urlopie wychowawczym i udało mi się znaleźć pracę, którą mogę wykonywać głównie w domu i nie na pełen etat, bardzo elastyczną. Synek chodzi do przedszkola obecnie, ale jestem zawsze gdy wraca, kiedy jest chory nie ma problemu. Chodzi o to żeby się nie frustrować opieką, ani żeby nie mieć poczucia, że się poświęca, taka relacja nigdy w przyszłości nie wychodzi na dobre.

Niestety, zdarza się, że niektóre kobiety nie mają tego wyboru. Też uważam, że spełniona mama i szczęśliwa mama to najlepsze, co dziecko może spotkać. Jeśli kobieta chce i ma możliwość pracy, to nie powinna z niej rezygnować. Szczególnie, gdy dziecko jest już nieco starsze i chodzi np. do żłobka czy przedszkola. Wychowanie nie oznacza, że musimy być z dzieckiem 24h na dobę. Wychowujemy dzieci także swoim przykładem. Kobieta, która zna swoją wartość, jest ambitna i pracowita na pewno będzie dla swojego dziecka dobrym wzorem.

mam podobny problem, tez siedze w domu z maluchem, ale dojrzalam do tego zeby wrócić do pracy, dziecko rośnie, w końcu urośnie i będzie mnie mniej potrzebować. jej potrzeby sa bardzo ważne, ale moje również, bo jak wczesniej dziewczyny napisały tylko szczesliwa mama moze miec szczesliwe dzieci. My zdecydowalismy ze nie będzie na razie drugiego dziecka, kiepskie finanse niestety, wiec zazdroszczę że przynajmniej o to nie musisz sie martwić kieruj się głosem serca, tym czego sama chcesz. Na pewno wybierzesz najlepeiej dla siebie i swojej rodzinki.

Hmmmm, sama się zastanawiam co ja bym zrobiła na Twoim miejscu.
Synka urodziłam w wieku 26 lat ale w moim przypadku było tak że gdy byłam na wychowawczym to firmę zlikwidowano i nie miałam do czego wracać. Moja mama pracowała, teściowa mieszkała 50km dalej więc raczej odpadało wożenie go codziennie i tak zostałam w domu. Chciałam drugie dziecko ale jakoś nie wychodziło... i tak nie wychodzi do tej pory chociaż teraz się zastanawiam czy jeszcze bym chciała. Bo teraz wracać do pieluch to mi się nie chce.
I myślę że gdy Ty wyjdziesz z pieluch to za kilka lat już też Ci się może nie chce do tego wracać. No ale z drugiej strony ta chęć powrotu do ludzi....
Moja koleżanka urodziła drugie będąc na wychowawczym z pierwszym i tak do pracy już nie wróciła.... i siedzi już 13 lat w domu. Dopóki mąż dobrze zarabia to ona siedzi, ale może lubi takie życie.... Ja np bym zwariowała gdybym siedziała w domu.

Ja mam jedno i wybrałam opiekę nad dzieckiem i pracę z domu, ale wiem też że nie każdy może sobie na to pozwolić. Są też kwestie tego, że czasami już się ma dość domu i takiej codzienności i chce się gdzieś wyjść do ludzi.