BabskieSprawy.pl forum dla kobiet

Nic z tego, przestał się odzywać po 3 dniach, a wydawał się fajny. Reszta na tym czacie beznadziejna. Najlepsza koleżankę tez juz chyba stracilam, bo po raz kolejny olała mnie, miałyśmy się spotkać bo miałam wolne a jej jak zwykle cos wypadło. I rozumiem wszystko ale nie piaty czy siódmy raz pod rząd. Tym bardziej ze wstawia sobie zdjęcia z melanżu z moja druga koleżanka a mi nawet nic nie powiedzialy, a parę dni temu spotkałam ją przypadkiem w metrze, pijana bo od koleżanki wracała. Tylko dla mnie nigdy czasu nie ma. Wiec jestem juz całkowicie sama, ale nie będę się napraszac nikomu

smutne... Magiczna ..prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie jak to mój Tato mówi
ale nie trać nadziei spotkasz kogoś..bo człowiek tak naprawdę nigdy nie jest sam

Dziękuję za słowa otuchy. Odpuszczam, jak coś ma się zdarzyć to zdarzy się. Koniec z czatami, tam to sama patologia

a nie myślisz bliżej rodziny ? ? zmienić pracę zamieszkać w domu rodzinnym hmmm?

Teoretycznie mogłabym, bo siostra zmieniła pracę i mi mogłaby załatwić. Tylko, że u mnie na wsi nie ma co robić. Chyba brakowało by mi stolicy, przywykłam do życia tu, nawet w samotności. Z drugiej strony mam czasem ochotę rzucić tu wszystko, bo jak wracam na weekend do domu to mam łzy w oczach jak muszę odjeżdzać, ale jak w piątkowy wieczór jestem już w domu to nie umiem sobie miejsca znaleźć. Jednak dwa tygodnie poza domem robią swoje. Już mam mętlik w głowie.

ale Ty się męczysz.. do życia w rodzinnym domu można się przyzwyczaić na nowo. A pomyśl nowa praca to nowe otoczenie i znajomi ... są tez przecież starzy znajomi można odświeżyć kontakty
Ale sama musisz zdecydować .. jak na razie żyjesz pół na pół bo trochę w mieście trochę u siebie w domu to musi być męczące też ....i te dojazdy
podejmij słuszną i dobrą decyzję dla Ciebie

Stare kontakty... Każdy zajął się sobą, powyjeżdżał, ma swoje zajęcia itd. Nowa praca. Raczej małe szanse na nowe znajomości, bo to mogłaby być praca w piekarni więc raczej nie spotkam tam ludzi w swoim wieku. Zastanawiam się jak to jest, że w jednej chwili człowiek zostaje całkiem sam i nikogo nie obchodzi, bo cóż taka jest prawda, telefon milczy całymi dniami. Wydawało się że ma się wszystko, przyjaciół a zniknęli wszyscy. Może cały czas mieli nas gdzieś tylko udawali że jesteśmy im potrzebni

ojojo to nie znam dobrze sytuacji, w takim razie to chyba lepsze to miasto.. tam większe szanse na znajomości

Może gdybym miała tu prace na 8h. Ale i tak nie miałabym się z kim spotkać. Nie mam sił na szukanie pracy, wszędzie słyszę odzwonimy. A na ostatniej rozmowie kwalifikacyjnej usłyszałam że trafiłam jak kulą w płot, bo nie mam doświadczenia i z czym do ludzi w ogóle. Czy tylko ja mam wrażenie, że moje życie to jedna wielka porażka?

magiczna-dama napisał(a):Czy tylko ja mam wrażenie, że moje życie to jedna wielka porażka?

Ewidentnie masz doła, ale która z nas go nie miała? W życiu są lepsze i gorsze chwile. Te drugie są nam potrzebne, bo kształtują charakter i dzięki nim stajemy się silniejsi. Nigdy nie ma tak, żeby ciągle było źle, nie zapominaj o tym.

Mój dol trwa dobry miesiąc, żadnych zmian na lepsze. Trochę tylko próbuję zmienić siebie. Wczoraj wybrałam się na dwugodzinny spacer, od poniedziałku nie palę, założyłam dziś nowiutkie buty i zrobiłam super makijaż i jestem dumna tylko gdzieś tam wewnątrz czuję smutek i płakać mi się chce. Sądziłam, że miasto, nowe perspektywy, ludzie a jest odwrotnie. A sama przecież po mieście nie będę latać, kiepski pomysł

Miesiąc to jeszcze naprawdę krótko...
Ważne jest, że próbujesz robić coś dla samej siebie, tak trzymaj.

Właśnie ciekawe jak to się dalej potoczy. Ja strzelam, że z czasem zaakceptuje swoją nieciekawą sytuacje. Ludzie się przyzwyczają do wszystkiego, nie można być nieszczęśliwym wiecznie. Będziesz szczęśliwa w swoim nieszczęściu hahaha

Pletwa Reborn napisał(a):Właśnie ciekawe jak to się dalej potoczy. Ja strzelam, że z czasem zaakceptuje swoją nieciekawą sytuacje. Ludzie się przyzwyczają do wszystkiego, nie można być nieszczęśliwym wiecznie. Będziesz szczęśliwa w swoim nieszczęściu hahaha

Ludzie często sami się unieszczęśliwiają. Zwłaszcza swoim nie zdecydowaniem.
Nic dziwnego, że człowiek czuje się nieszczęśliwy i nie może znaleźć sobie miejsca skoro nie potrafi zdecydować się w życiu. Sama też to przerabiam. Nigdzie nie czuję się w pełni dobrze, bo nigdzie nie zostaję na dłużej. Od kilku lat. Raz tu, raz tam, raz gdzie indziej -z musu czy nie, natura taka. Lecz to już indywidualny problem, bo jeśli się w końcu na coś zdecydujesz i przestajesz gdybać, że tam Ci byłoby dobrze a jednak nie tam, lecz tu itd. -problem znika. Kwestia oswojenia się z nowym miejscem i przyzwyczajenia.
Rozczarowują się a zamiast przyjąć te realia takimi jakimi są i dać sobie czas na ułożenie wszystkiego -rozpaczają, że jest źle. A wystarczy wziąć się w garść i zamiast minusów zacząć dostrzegać plusy.
Poczucie samotności... Hmm nie raz i można żyć rok w obcym miejscu, bez nowych znajomości. Miesiąc, dwa, trzy to krótki okres czasu aby wszystko zaczynało się tak świetnie układać. To również kwestia podejścia do życia. Mniej pewnym siebie ludziom ciężko jest nawiązać kontakt z nowymi osobami, co nie znaczy, że jest się na samotność skazanym do końca życia.
Znajomi, przyjaciele zniknęli, przestali się odzywać? Widocznie nie byli prawdziwi a więź nie była trwała. Trudno się mówi i żyje dalej. Jeszcze tych prawdziwych spotka się na swojej drodze.
I życzę Ci tego abyś takich w końcu poznała. Szczerych i prawdziwych, którzy będą pamiętać o znajomości i nie rzucą jej w cień.
Masz teraz czas aby zająć się sobą. Więc korzystaj z tego. Nie trać go na żadne doły. W życiu bywa różnie, nie zawsze układa się tak jakby się tego chciało. Lecz musi coś być pod górkę aby później było z górki.

Ta samotność nie trwa miesiąc, to doły tyle trwają. Odkąd się przeprowadziłam (7 MSC temu) czuje się samotna. A że będzie z górki dawno przestałam wierzyć, bo od tych 7 miesięcy nic się nie dzieje. W pracy wszyscy mówią, że ja zawsze taka uśmiechnięta. Tylko po powrocie do domu zaczynam płakać. Usłyszałam od kolegi dziś "IDE na studia, w końcu mam motywacje. Poznałem dziewczynę". Wtedy sobie uświadomiłam, ze nie mam nawet po co wstać z łóżka.

Dlaczego twierdzisz, że nie masz po co wstawać z łóżka?

Po to żeby odwalic 11h, udawając super szczęśliwą a potem wrócić i płakać. Cudownie

Jesteś zdrowa, mądra, masz pracę, rodzinę, własny kąt. Spróbuj docenić to co masz na tą chwilę. Wiele osób oddałoby wszystko aby być na Twoim miejscu.

Czas się leczyć chyba, bo jakoś tych pozytywow nie widzę, siedzieć 11h dziennie za 1500 zł, odkładać na szkole bo rok 4500 wiec z każdej wypłaty zostaje mi z 800 zł, rodzina taka ze ojciec 5 lat nie żyje a siostra jest alkoholiczką.

Nie masz co sie zalamywac głowa do góry zawsze w zyciu nadchodzi taki przelom w zyciu ze sie wszystko sypie.

zawsze w życiu następuje przełom że wszystko jest lepiej niż sobie wymarzyłyśmy

Droga do mojego szczęścia istnieje, ale jest trudna a ja boje się o to walczyć.... O swoje szczęście

Jest taka jedna pewna mądrość, którą bardzo lubię. Brzmi ona:
''Nie rezygnuj z czegoś tylko dlatego, bo się boisz. Tylko strach ogranicza Cię przed byciem szczęśliwym.''
Dlatego lepiej jest spróbować i się rozczarować niż żałować, że nie zrobiło się ku temu nic.

Spróbować mogę, ale matka mnie zabije chyba.

Jeśli tylko ta decyzja nie będzie uciążliwa dla Twojej mamy (tj. nie skomplikuje jej życia, nie będzie się musiała dostosować do Ciebie itp.), to w ogóle nie przejmuj się tym, jak mama ją odbierze.