BabskieSprawy.pl forum dla kobiet

Bardzo długo mnie nie było.. jednak powróciłam z bardzo dziwnymi myślami.
Zauważyłam od pewnego czasu że ciągle myślę o śmierci.. wiem, głupie ale..
1 stycznia tego roku zmarł ojciec mojego faceta, wpłynęło to bardzo na moją psychikę mimo że ten człowiek nie był ze mną specjalnie związany. Nie potrafiłam płakać gdy zmarł, jednak odczuwałam dziwne stany po jego śmierci aż do momentu pogrzebu. Nie potrafiłam spać w nocy, budziłam się i myślałam o tym że to był wspaniały człowiek a tacy którzy całe życie są gnojami to żyją nadal. Noo może nie będę się na ten temat rozpowiadać specjalnie, było - minęło.
Jednak kilka tygodni temu zauważyłam że bardzo często, głównie przed snem, myślę o tym co by się stało gdyby coś moim rodzicom się stało. W zasadzie tak naprawdę każdy z nas musi być na to przygotowany że rodzice kiedyś nas zostawią samych - byle nie za wcześnie, byle ten moment jak najbardziej odwlec w czasie!! Dlatego nawet mnie to nie przeraża tak bardzo. Gorzej natomiast jest z myślami na temat... mojej własnej śmierci. Wyobrażam sobie że kiedyś, po ślubie, urodzę śliczną dziewczynkę, będziemy z mężem bardzo szczęśliwi, ale on z nią zostanie całkiem sam, ja odejdę z tego świata a on będzie musiał sobie z tym wszystkim radzić sam.
Przez takie myśli przestałam się już cieszyć czymkolwiek. Zaczynam wpadać w jakąś paranoję. Co prawda póki co temat ślubu został zamknięty (aktualnie przeżywam kurs na który się zapisałam, wobec tego po prostu nie myślę o ślubie i weselu), ale czuję jednocześnie że coraz bardziej nie chcę tego ślubu, czuję że ja kiedyś mojego faceta zostawię samego z tym wszystkim..
popadam w paranoję...

wiesz kazdy czlowiek rodzi sie ale tez wie o tym , ze przyjdzie kiedys taki dzien , ze odejsc musi . dlatego cieszmy sie i robmy tak aby to zycie przezyc jak najpiekniej

Śmierć na naszej drodze jest naturalną rzeczą...
Spotykamy ją co kilka kroków... czasem prawie w ogóle...
Jednak ilekroć stanie nam na drodze, pobudza w nas czułą strunę, skłania do refleksji...

Ostatnio zmarł kolega z pracy.. z dnia na dzień...
Długo nie mogłam się otrząsnąc.....

Naturalną rzeczą jest że myślimy.... że się zastanawiamy...
Jednak wizja naszej śmierci.. nie może przyćmić naszego codziennego życia i planów na przyszłość

Żyjmy tak jak by każdy dzień miał być naszym ostatnim, byśmy niczego nie żałowali...

5 lat temu przeżyłam śmierć ojca, zmarł nagle, w jednej chwili pogotowie zabrało przytomnego tatę do szpitala, a za kilka minut zadzwonił brat ze szpitala,że tata zmarł w karetce. Miałam akurat sesję na uczelni, ale nie pozwoliłam sobie na poppadanie w rozpacz. Podobne myśli przychodziły mi do głowy przed porodem, ponieważ wszystko mogło się zdarzyć.Ale minęło, ponieważ starałam się myśleć o dobrych rzeczach, wesołych, szukać sobie sensownych zajęć. Radzę zająć się jakąś pożyteczną pracą, np. w ogrodzie, odbyć kilka rozmów na temat swoich obaw z kimś bliskim, bo forum sprawy nie rozwiąże.